Gülmeyi özledim, çocuklar gibi eğlenmeyi özledim.
Düşünüyorumda; neredeyse yıllardır, kahkahalarla gülüp eğlenmemişim.
Bugün yine takıldım, en son keyifle ne zaman gülmüşüm diye?
Ne acı , hatırlayamıyorum...
Geçen yıl izinde bir arkadaşımla karşılaşmıştım. Her ikimizde lunaparkta çocuklarımızı eğlendirmeye, gezdirmeye getirmiştik. İster istemez gözüm takıldı, çocuklarıyla beraber kendiside bir çocuk gibi ne güzel eğleniyordu.. Arkadaşıma ne kadar çok özenmiştim.
Ben gülmeyi ve eğlenmeyi unutmuşum... Hasret kalmışım gülmeye..
Hayatın telaşesinden, özellikle iş ortamının gerginliği ve huzursuzluğundan, eğlenmeyi gülmeyi unutmuşum.
Düşünüyorum da bu iş yeri beni yavaş yavaş içine çekiyor ve öldürüyor. Bu işyerinde geçmiş olan 10 sene benden ne çok şey almış götürmüş. Artık kendimi bile tanıyamaz hale geldim. Farkında olmadan yüzüme bir maske takılmış ve yıllar içinde yerini sağlamlaştırmış, yapışmış çıkmıyor. En acısı ise bulunduğum yeri değiştiremiyorum. Ellerim, kollarım bağlı neyi bekliyorum yada bekletiliyorum bilmiyorum...
İnşallah yüce rabbim sesimi duyar...
Cebelavi Sokağı’nın Çocukları – Necip Mahfuz
6 gün önce
2 yorum:
Hoşgeldin, daha önce de söylediğimiz gibi buraya taşınmana çok sevindik. Bugün link gelince haberimiz oldu, çok geç kalmadık değil mi hayırlı olsun için.
İşyerinin hakkında söylediklerini çok iyi anlıyorum, bir dönem ben de aynı duyguları yaşamıştım ama sakın benim yaptığım hatayı yapıp yeni iş bulmadan ayrılma. Herşey gönlünce olsun.
Çok teşekkür ediyorum,yüzümde bir nebze olsun tebessüm yarattınız. İşte ayrılma konusuna gelince resmi kurumda çalışıyorum, az çok tahmin edeceğiniz gibi çok zor burdan ayrılmam.Bir gün inşallah diyorum...
Yorum Gönder